Μόνο εγώ το πιστεύω ή υπάρχει κάτι πολύ ικανοποιητικό στο να ντύνεις τον χαρακτήρα σου σε ένα RPG σαν να είναι το αντίστοιχο του κανονικού ανθρώπου στον κόσμο; Μιλώντας προσωπικά, εκτός και αν η ποινή για την αγνόηση της βελτιστοποίησης είναι εντελώς βάναυση, θα πάω σε μάχες με ό,τι είναι το ισοδύναμο του τζην και της φανέλας του σκηνικού, χωρίς να με νοιάζουν τα στατιστικά. Και όταν κάποιος εμφανίζεται με χρυσό θώρακα και πύρινο κράνος, ή με κυβερνοσωλήνες με LED… Λοιπόν, δεν μπορεί παρά να φαίνεται λίγο ανόητος τώρα. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό;
Ξαναπαίρνοντας το Ghost of Tsushima για την προετοιμασία της κυκλοφορίας στο PC θυμήθηκα ότι αυτή η συνήθεια βγήκε πραγματικά στο προσκήνιο. Το πρώτο “σετ πανοπλίας” που παίρνετε σε αυτό το παιχνίδι είναι απλά κάποιες ελαφρές ταξιδιωτικές ρόμπες, αρκετά απροσδιόριστες σε σύγκριση με τα περίτεχνα kabutos και cuirasses που θα πάρετε αργότερα. Σε συνδυασμό με ένα φαρδύ ψάθινο καπέλο αγρότη, ο Jin ουσιαστικά μοιάζει με όλους τους άλλους, απλά ένας στο πλήθος. Αργότερα θα αρχίσετε να ξεκλειδώνετε εξοπλισμό που ταιριάζει περισσότερο σε έναν τρομερό εκδικητή – μακάβριες μάσκες προσώπου και προγονική πανοπλία από πλάκες – αλλά βρήκα τον εαυτό μου αρκετά χλιαρό με αυτά τα πράγματα, επιστρέφοντας πάντα στις ρόμπες και το ψάθινο καπέλο.
Το στυλ πάνω από την ουσία
(Πίστωση εικόνας: Sucker Punch)
Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Συνέβη ξανά όταν ο Baldur’s Gate 3 Monk μου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εκστρατείας φορώντας τα πιο απροσδιόριστα ρούχα κατασκήνωσης που μπορούσα να βρω γι’ αυτούς: έναν ελαφρύ χιτώνα και μια βράκα που έμοιαζε με την απάντηση του Faerun στις φόρμες και το t-shirt. Ομολογουμένως, ο Monk προσφέρεται περισσότερο για αυτή την επιλογή, καθώς είναι μια κλάση που αποφεύγει τον εξοπλισμό και την πανοπλία υπέρ της άοπλης μάχης, αλλά η συνήθης επιλογή για έναν τέτοιο χαρακτήρα είναι κομψά, ελεύθερα ρέοντα ράσα, όχι τα ανταλλακτικά ενός λιμενεργάτη. Το ίδιο πράγμα συνέβη και πάλι στο Cyberpunk 2077, όπου ο V περιφερόταν στη Night City με ένα μπουφάν βομβαρδιστικό κατευθείαν από τον κάδο εκπτώσεων του φιλανθρωπικού καταστήματος, και το άβαταρ μου στο Sea of Thieves δεν ήταν ποτέ πιο χαρούμενο από ό,τι όταν φορούσε ξεφτισμένα σορτσάκια και ένα φθαρμένο γιλέκο, απορρίπτοντας τα διάφορα πλουμιστά καπέλα προς τα οποία με έσπρωχνε το παιχνίδι.
Πολλοί άνθρωποι αποκαλούν αυτό το είδος του πράγματος “fashion souls”, όπου η πανοπλία ενός χαρακτήρα επιλέγεται για το στυλ και όχι για τα στατιστικά του, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ – κυρίως επειδή οι χαρακτήρες μου δεν φαίνονται ποτέ πολύ κομψοί. Εκείνα τα προαναφερθέντα χρυσά κοστούμια και ο εξοπλισμός προπαραγγελίας που έλεγα – αυτά μοιάζουν περισσότερο με τη νοοτροπία των fashion souls σε δράση. Το να φοράτε κάποια λαμπερή κάπα και μεταλλικά φτερά είναι πολύ διαφορετικό από τον ρεαλιστικό, λειτουργικό εξοπλισμό που μου αρέσει να βλέπω τους χαρακτήρες φορτωμένους.
(Πίστωση εικόνας: Rare)
Μόνο εγώ το πιστεύω ή υπάρχει κάτι πολύ ικανοποιητικό στο να ντύνεις τον χαρακτήρα σου σε ένα RPG σαν να είναι το αντίστοιχο του κανονικού ανθρώπου στον κόσμο; Μιλώντας προσωπικά, εκτός και αν η ποινή για την αγνόηση της βελτιστοποίησης είναι εντελώς βάναυση, θα πάω σε μάχες με ό,τι είναι το ισοδύναμο του τζην και της φανέλας του σκηνικού, χωρίς να με νοιάζουν τα στατιστικά. Και όταν κάποιος εμφανίζεται με χρυσό θώρακα και πύρινο κράνος, ή με κυβερνοσωλήνες με LED… Λοιπόν, δεν μπορεί παρά να φαίνεται λίγο ανόητος τώρα. Αλλά γιατί συμβαίνει αυτό;
Ξαναπαίρνοντας το Ghost of Tsushima για την προετοιμασία της κυκλοφορίας στο PC θυμήθηκα ότι αυτή η συνήθεια βγήκε πραγματικά στο προσκήνιο. Το πρώτο “σετ πανοπλίας” που παίρνετε σε αυτό το παιχνίδι είναι απλά κάποιες ελαφρές ταξιδιωτικές ρόμπες, αρκετά απροσδιόριστες σε σύγκριση με τα περίτεχνα kabutos και cuirasses που θα πάρετε αργότερα. Σε συνδυασμό με ένα φαρδύ ψάθινο καπέλο αγρότη, ο Jin ουσιαστικά μοιάζει με όλους τους άλλους, απλά ένας στο πλήθος. Αργότερα θα αρχίσετε να ξεκλειδώνετε εξοπλισμό που ταιριάζει περισσότερο σε έναν τρομερό εκδικητή – μακάβριες μάσκες προσώπου και προγονική πανοπλία από πλάκες – αλλά βρήκα τον εαυτό μου αρκετά χλιαρό με αυτά τα πράγματα, επιστρέφοντας πάντα στις ρόμπες και το ψάθινο καπέλο.
Το στυλ πάνω από την ουσία
(Πίστωση εικόνας: Sucker Punch)
Αλλά αυτό ήταν μόνο η αρχή. Συνέβη ξανά όταν ο Baldur’s Gate 3 Monk μου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εκστρατείας φορώντας τα πιο απροσδιόριστα ρούχα κατασκήνωσης που μπορούσα να βρω γι’ αυτούς: έναν ελαφρύ χιτώνα και μια βράκα που έμοιαζε με την απάντηση του Faerun στις φόρμες και το t-shirt. Ομολογουμένως, ο Monk προσφέρεται περισσότερο για αυτή την επιλογή, καθώς είναι μια κλάση που αποφεύγει τον εξοπλισμό και την πανοπλία υπέρ της άοπλης μάχης, αλλά η συνήθης επιλογή για έναν τέτοιο χαρακτήρα είναι κομψά, ελεύθερα ρέοντα ράσα, όχι τα ανταλλακτικά ενός λιμενεργάτη. Το ίδιο πράγμα συνέβη και πάλι στο Cyberpunk 2077, όπου ο V περιφερόταν στη Night City με ένα μπουφάν βομβαρδιστικό κατευθείαν από τον κάδο εκπτώσεων του φιλανθρωπικού καταστήματος, και το άβαταρ μου στο Sea of Thieves δεν ήταν ποτέ πιο χαρούμενο από ό,τι όταν φορούσε ξεφτισμένα σορτσάκια και ένα φθαρμένο γιλέκο, απορρίπτοντας τα διάφορα πλουμιστά καπέλα προς τα οποία με έσπρωχνε το παιχνίδι.
Πολλοί άνθρωποι αποκαλούν αυτό το είδος του πράγματος “fashion souls”, όπου η πανοπλία ενός χαρακτήρα επιλέγεται για το στυλ και όχι για τα στατιστικά του, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι αυτό ακριβώς συμβαίνει εδώ – κυρίως επειδή οι χαρακτήρες μου δεν φαίνονται ποτέ πολύ κομψοί. Εκείνα τα προαναφερθέντα χρυσά κοστούμια και ο εξοπλισμός προπαραγγελίας που έλεγα – αυτά μοιάζουν περισσότερο με τη νοοτροπία των fashion souls σε δράση. Το να φοράτε κάποια λαμπερή κάπα και μεταλλικά φτερά είναι πολύ διαφορετικό από τον ρεαλιστικό, λειτουργικό εξοπλισμό που μου αρέσει να βλέπω τους χαρακτήρες φορτωμένους.
(Πίστωση εικόνας: Rare)