Υπάρχει κάτι στο Hellblade: Senua’s Sacrifice που με κάνει να το απολαμβάνω περίεργα. Δεν είναι το είδος της απογευματινής τροφής που παίζεις για να χαλαρώσεις ένα τεμπέλικο Σαββατοκύριακο, ούτε σε αφήνει να ζήσεις μια δυναμική φαντασίωση δύναμης όπως σε πολλά από τα καλύτερα παιχνίδια δράσης. Δεν είναι καν αυτό που θα αποκαλούσα διασκεδαστικό παιχνίδι τις περισσότερες φορές- στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Το παιχνίδι είναι μια απογοητευτική εμπειρία, μια εμπειρία που οδηγεί τους παίκτες μέσα από τα στάδια της θλίψης όπου ο πόνος είναι πιο έντονος. Ως αποτέλεσμα, η πρώτη μου προσπάθεια στο Hellblade με είδε να χτυπάω απογοητευμένος το κεφάλι μου σε περιβαλλοντικούς γρίφους και κερασφόρα τέρατα περισσότερο από περιέργεια παρά από ευχαρίστηση, και να υποδέχομαι με απληστία την ιστορία του πυρπολημένου κόσμου της Senua και του διαλυμένου ψυχισμού της με στεγνά χείλη, καθώς η καρδιά μου έσπασε μαζί με τη δική της. Αλλά με το Senua’s Saga: Hellblade 2 να κυκλοφορεί σε μόλις μια εβδομάδα, ίσως το τέλος που κάποτε βρήκα περισσότερο σκληρό παρά καταλυτικό να είναι μόνο η αρχή;
Το σκοτάδι πριν την αυγή
Μεγάλη προεπισκόπηση: Hellblade 2
(Πίστωση εικόνας: Ninja Theory)
6 χρόνια μετά την εξαγορά της, η Ninja Theory είναι έτοιμη να θέσει νέα πρότυπα για τις αποκλειστικότητες Xbox Series X με το Senua’s Saga: Hellblade 2
Δεν λέω ότι το Hellblade είναι ένα χαρούμενο παιχνιδάκι, αλλά δεν είναι πια μια δοκιμασία ψυχολογικού βασανισμού όπως νόμιζα κάποτε. Μου ήταν δύσκολο να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα φόβου σε όλο το σώμα την πρώτη φορά, αλλά η επανάληψή του το 2024 με τη συνέχεια στη γωνία με έχει κάνει αποφασισμένο να παρακολουθήσω το αρχικό ταξίδι της Senua με μια αίσθηση προγνώσης. Για το σκοπό αυτό, το Senua’s Sacrifice μοιάζει πλέον με ένα πρελούδιο του Saga που θα ακολουθήσει – και αυτό το κάνει το τραγικό backstory της.
Περπατώντας στα σιγοκαμένα ερείπια ενός χωριού Pict, καταβάλλω συντονισμένη προσπάθεια να ακούσω προσεκτικά κάθε μία από τις αναδρομές που ξεκλειδώνω. Το να ακούω την ιστορία των ανθρώπων της Senua και τον πόνο που υπέστησαν είναι ένα μοναδικό είδος άβολης κατάστασης, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό αν θέλω να έχω την πλήρη εικόνα της hamartia της Senua- το μοιραίο ελάττωμά της, αυτό που εδραιώνει το ρόλο της ως τραγικής ηρωίδας σε αυτό το καρναβάλι σκοτεινού τρόμου της φαντασίας. Γνωρίζω ήδη ότι το Hellblade 2 θα δει τη Senua να αναδεικνύεται σε ένα διαφορετικό είδος ηρωίδας παιχνιδιών τρόμου, να βρίσκει την αυτοαποδοχή και να χρησιμοποιεί τη θεωρούμενη αδυναμία της ως μεγάλη δύναμη. Ωστόσο, το Hellblade είναι κάτι περισσότερο από την καταπολέμηση τεράτων.
Υπάρχει κάτι στο Hellblade: Senua’s Sacrifice που με κάνει να το απολαμβάνω περίεργα. Δεν είναι το είδος της απογευματινής τροφής που παίζεις για να χαλαρώσεις ένα τεμπέλικο Σαββατοκύριακο, ούτε σε αφήνει να ζήσεις μια δυναμική φαντασίωση δύναμης όπως σε πολλά από τα καλύτερα παιχνίδια δράσης. Δεν είναι καν αυτό που θα αποκαλούσα διασκεδαστικό παιχνίδι τις περισσότερες φορές- στην πραγματικότητα, είναι ακριβώς το αντίθετο.
Το παιχνίδι είναι μια απογοητευτική εμπειρία, μια εμπειρία που οδηγεί τους παίκτες μέσα από τα στάδια της θλίψης όπου ο πόνος είναι πιο έντονος. Ως αποτέλεσμα, η πρώτη μου προσπάθεια στο Hellblade με είδε να χτυπάω απογοητευμένος το κεφάλι μου σε περιβαλλοντικούς γρίφους και κερασφόρα τέρατα περισσότερο από περιέργεια παρά από ευχαρίστηση, και να υποδέχομαι με απληστία την ιστορία του πυρπολημένου κόσμου της Senua και του διαλυμένου ψυχισμού της με στεγνά χείλη, καθώς η καρδιά μου έσπασε μαζί με τη δική της. Αλλά με το Senua’s Saga: Hellblade 2 να κυκλοφορεί σε μόλις μια εβδομάδα, ίσως το τέλος που κάποτε βρήκα περισσότερο σκληρό παρά καταλυτικό να είναι μόνο η αρχή;
Το σκοτάδι πριν την αυγή
Μεγάλη προεπισκόπηση: Hellblade 2
(Πίστωση εικόνας: Ninja Theory)
6 χρόνια μετά την εξαγορά της, η Ninja Theory είναι έτοιμη να θέσει νέα πρότυπα για τις αποκλειστικότητες Xbox Series X με το Senua’s Saga: Hellblade 2
Δεν λέω ότι το Hellblade είναι ένα χαρούμενο παιχνιδάκι, αλλά δεν είναι πια μια δοκιμασία ψυχολογικού βασανισμού όπως νόμιζα κάποτε. Μου ήταν δύσκολο να ξεφύγω από αυτό το αίσθημα φόβου σε όλο το σώμα την πρώτη φορά, αλλά η επανάληψή του το 2024 με τη συνέχεια στη γωνία με έχει κάνει αποφασισμένο να παρακολουθήσω το αρχικό ταξίδι της Senua με μια αίσθηση προγνώσης. Για το σκοπό αυτό, το Senua’s Sacrifice μοιάζει πλέον με ένα πρελούδιο του Saga που θα ακολουθήσει – και αυτό το κάνει το τραγικό backstory της.
Περπατώντας στα σιγοκαμένα ερείπια ενός χωριού Pict, καταβάλλω συντονισμένη προσπάθεια να ακούσω προσεκτικά κάθε μία από τις αναδρομές που ξεκλειδώνω. Το να ακούω την ιστορία των ανθρώπων της Senua και τον πόνο που υπέστησαν είναι ένα μοναδικό είδος άβολης κατάστασης, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο σημαντικό αν θέλω να έχω την πλήρη εικόνα της hamartia της Senua- το μοιραίο ελάττωμά της, αυτό που εδραιώνει το ρόλο της ως τραγικής ηρωίδας σε αυτό το καρναβάλι σκοτεινού τρόμου της φαντασίας. Γνωρίζω ήδη ότι το Hellblade 2 θα δει τη Senua να αναδεικνύεται σε ένα διαφορετικό είδος ηρωίδας παιχνιδιών τρόμου, να βρίσκει την αυτοαποδοχή και να χρησιμοποιεί τη θεωρούμενη αδυναμία της ως μεγάλη δύναμη. Ωστόσο, το Hellblade είναι κάτι περισσότερο από την καταπολέμηση τεράτων.
Το πρώτο παιχνίδι είναι μια μακρά και επώδυνη ανασκαφή της ψυχικής ασθένειας, της θλίψης και της ενοχής του επιζώντος, αλλά δείχνει επίσης τα καλύτερα και τα χειρότερα στοιχεία του ψυχισμού της Senua: είναι ξεροκέφαλη και δυναμική, αλλά και κυριευμένη από οργή, θλίψη και δίψα για εκδίκηση. Αυτή η δίψα θα ακολουθήσει τη Senua στο Hellblade 2, αλλά στο Hellblade 1, αμαυρώνεται από τα συντριπτικά συναισθήματα αυτοαπόρριψης και ντροπής. Ακούστε πώς της μιλάνε οι φωνές στο κεφάλι της – οι Furies, όπως λέγονται, σαν να είναι από την ελληνική μυθολογία – στο Hellblade 1, και είναι σαφές ότι η Senua τις φοβάται όσο και αυτές την φοβούνται. Τις απορρίπτει επειδή έχει μάθει να το κάνει, αλλά μόνο με τη βοήθειά τους μπορεί να ολοκληρώσει το ταξίδι της στο Helheim.
(Πίστωση εικόνας: Ninja Theory)