Είμαι φυσιολογικός για το Dragon Age, κάτι που είναι φυσιολογικό να λένε οι φυσιολογικοί άνθρωποι για ένα franchise RPG βιντεοπαιχνιδιών. Έχω παίξει και αγαπήσει κάθε καταχώρηση που έχει βγάλει η εταιρεία ανάπτυξης BioWare, έχω συντάξει μια κριτική συλλογή για το ευρέως κακοφημισμένο Dragon Age 2 και τρέχω – ενεστώτας – έναν εντελώς φυσιολογικό αριθμό (τρεις, σε ένα κοινό περιβάλλον, με τη μεγαλύτερη να έχει ξεκινήσει σχεδόν πριν από μια δεκαετία) ταυτόχρονων εκστρατειών tabletop χρησιμοποιώντας το σύστημα Dragon Age της Green Ronin.
Αλλά το να πω ότι οι προσδοκίες μου για το Dragon Age: The Veilguard, που θα κυκλοφορήσει σχεδόν 10 χρόνια μετά το Inquisition, ήταν υψηλές όταν πήγα σε ένα επιτόπιο event προεπισκόπησης νωρίτερα αυτό το μήνα, είναι τεχνικά ανακριβές. Μεταξύ του Inquisition και του Veilguard, η BioWare παρήγαγε τελικά τα Anthem και Mass Effect: Andromeda, τα οποία απέτυχαν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες, και διάφορες αναφορές κατά τη διάρκεια των ετών, ακόμη και αν τις πάρουμε με αρκετούς κόκκους αλατιού, δεν αντανακλούν με καλό μάτι την ίδια την παραγωγή του Veilguard. Και αυτό δεν αφορά καν τις δικές μου πιο προσωπικές πληγές και απογοητεύσεις – αν και αισθάνομαι σημαντικό να παραδεχτώ ότι έστειλα μήνυμα σε μια ομάδα τεσσάρων άλλων ανθρώπων: “Άφησαν τη Mary Kirby να φύγει;;” τον Αύγουστο του 2023.
Θα ήταν πιο ακριβές να πω ότι οι προσδοκίες μου ήταν μετριασμένες. Τι είναι το Dragon Age το 2024, σκέφτηκα πριν από το γεγονός. Αναρωτιόμουν αν η BioWare κατάφερε επιτέλους να τα καταφέρει για το αποκορύφωμα τόσων ιστοριών και χρόνων δουλειάς, ή αν θα κατέρρεε όπως αρκετές από τις άλλες προσπάθειες του προγραμματιστή. Είχα ατσαλώσει τον εαυτό μου, προετοιμαζόμενος για την πιθανότητα το τελευταίο παιχνίδι ενός franchise που πραγματικά σήμαινε κάτι για μένα να μην πετύχαινε το στόχο, ενώ παράλληλα έτρεχα τους αριθμούς για το ακριβώς πόσο μακριά θα μπορούσε να είναι.
Στη συνέχεια, όμως – και υποθέτοντας ότι το υπόλοιπο παιχνίδι είναι εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο από αυτό που έπαιξα – άρχισα να πιστεύω ότι ναι, μπορώ και θα παίξω ευχαρίστως το τελευταίο και καλύτερο Dragon Age για άλλα 10 χρόνια, αν χρειαστεί. Η ιστορία, όσο έχω δει, είναι εξίσου επική και καταστροφική, οι σύντροφοι είναι συναρπαστικοί και μηχανικά είναι πολύ πιο επεκτατικό σε κάποια σημεία ενώ σε άλλα είναι πιο σφιχτό.
Εκ των υστέρων, δεν νομίζω ότι έκανα ακριβώς λάθος που ανησυχούσα δεδομένου… λοιπόν, των πάντων. Αλλά περίπου επτά ώρες με το Dragon Age: The Veilguard, τρέχοντας από την αρχή του παιχνιδιού μέσα από διάφορα κομμάτια αυτού που οι προγραμματιστές ανέφεραν ως “Act 1”, ηρέμησαν τους όποιους φόβους είχα, και υποψιάζομαι ότι θα κάνουν το ίδιο και για οποιονδήποτε άλλον βρίσκεται σε παρόμοια θέση κατά την πλήρη κυκλοφορία.
Στη συνέχεια, όμως – και υποθέτοντας ότι το υπόλοιπο παιχνίδι είναι εξίσου καλό, αν όχι καλύτερο από αυτό που έπαιξα – άρχισα να πιστεύω ότι ναι, μπορώ και θα παίξω ευχαρίστως το τελευταίο και καλύτερο Dragon Age για άλλα 10 χρόνια, αν χρειαστεί. Η ιστορία, όσο έχω δει, είναι εξίσου επική και καταστροφική, οι σύντροφοι είναι συναρπαστικοί και μηχανικά είναι πολύ πιο επεκτατικό σε κάποια σημεία ενώ σε άλλα είναι πιο σφιχτό.
Εκ των υστέρων, δεν νομίζω ότι έκανα ακριβώς λάθος που ανησυχούσα δεδομένου… λοιπόν, των πάντων. Αλλά περίπου επτά ώρες με το Dragon Age: The Veilguard, τρέχοντας από την αρχή του παιχνιδιού μέσα από διάφορα κομμάτια αυτού που οι προγραμματιστές ανέφεραν ως “Act 1”, ηρέμησαν τους όποιους φόβους είχα, και υποψιάζομαι ότι θα κάνουν το ίδιο και για οποιονδήποτε άλλον βρίσκεται σε παρόμοια θέση κατά την πλήρη κυκλοφορία.