Το Dead Rising είναι μια γιορτή του schlock. Όταν κυκλοφόρησε αρχικά το 2006, αυτό σήμαινε ότι συνδύαζε όλα τα τροπάρια τρόμου της δεκαετίας του ’80 που μπορεί να φανταστεί κανείς – από το να συρρέουν όλοι στο εμπορικό κέντρο σε μια αποκάλυψη, μέχρι τους επιζώντες που παίρνουν εγγενώς ηλίθιες αποφάσεις – και τα σερβίριζε όλα αυτά με κάποιους απολαυστικά αθυρόστομους διαλόγους. Ο χρόνος έχει κάνει αυτό το στιγμιότυπο μιας περασμένης εποχής να μοιάζει πιο πλούσιο – τα τελευταία 18 χρόνια, τα φανταχτερά εμπορικά κέντρα όπως αυτό στο οποίο διαδραματίζεται το Dead Rising έχουν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει, και η επανεπίσκεψη του Willamette Mall στο Dead Rising Deluxe Remaster με άφησε να νιώθω γλυκιά νοσταλγία για τα κολλώδη πλαστικά βασίλεια του εμπορίου της ανθρωπότητας.
Ο χρόνος έχει φερθεί πολύ καλά στην πολιτιστική ταυτότητα του Dead Rising, αλλά το Deluxe Remaster προσφέρει μια στρώση χρώματος και κάποια αναγκαία συντήρηση για περιοχές που δεν είχαν γεράσει τόσο καλά. Έχω παίξει τις πρώτες 23 ώρες του remaster και διασκεδάζω τουλάχιστον όσο και στο πρωτότυπο – αν όχι, τολμώ να πω, λίγο περισσότερο χάρη σε μερικές εξαιρετικές μηχανικές βελτιώσεις.
Η τελική αντίστροφη μέτρηση
(Πίστωση εικόνας: Capcom)Keep ’em Capcom-ing
(Πίστωση εικόνας: Capcom)
Το Dragon’s Dogma 2 και το remaster του Dead Rising αποδεικνύουν ότι η Capcom λατρεύει να περιορίζει τους παίκτες και εγώ είμαι ο άρρωστος που θέλει περισσότερα
Έχω παίξει τόσο πολύ το Dead Rising που, παρόλο που έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που το έπαιξα, θα μπορούσα να παίξω τα πρώτα λεπτά του Deluxe Remaster με κλειστά μάτια. Δεν το δοκίμασα αυτό, επειδή η οπτική ανανέωση του remaster είναι πανέμορφη – το Willamette μοιάζει εντελώς κατεστραμμένο καθώς πετάτε με ελικόπτερο, και μόλις προσγειωθείτε στο εμπορικό κέντρο στο οποίο θα περάσετε τις επόμενες τρεις ημέρες, υπάρχει άφθονο γυαλιστερό βινύλιο και αηδιαστικά ζόμπι για να χαζέψετε.
Ανταμείβεστε ενεργά για αυτό – ως δημοσιογράφος Frank West, η δουλειά σας είναι να καταγράφετε τα γεγονότα με την κάμερά σας, σώζοντας παράλληλα επιζώντες και ερευνώντας τι προκάλεσε το ξέσπασμα της επιδημίας. Αν και η προεπισκόπησή μου περιοριζόταν στο να παίζω μέχρι τις 10:59 π.μ. της 2ης ημέρας, έπιανα συνέχεια τον εαυτό μου να σταματά για να τραβήξω την τέλεια φωτογραφία, από ζόμπι που σπρώχνουν τρόλεϊ μέχρι ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή τους. Το σύστημα βαθμολόγησης για τη φωτογράφηση εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό, και ο βελτιωμένος έλεγχος – τώρα μπορείτε να κινείστε ενώ σημαδεύετε, ευχαριστώ τα αστέρια – διευκολύνει το να πλησιάσετε τους απέθαντους χωρίς να γίνετε το δείπνο τους.
Το Dead Rising είναι μια γιορτή του schlock. Όταν κυκλοφόρησε αρχικά το 2006, αυτό σήμαινε ότι συνδύαζε όλα τα τροπάρια τρόμου της δεκαετίας του ’80 που μπορεί να φανταστεί κανείς – από το να συρρέουν όλοι στο εμπορικό κέντρο σε μια αποκάλυψη, μέχρι τους επιζώντες που παίρνουν εγγενώς ηλίθιες αποφάσεις – και τα σερβίριζε όλα αυτά με κάποιους απολαυστικά αθυρόστομους διαλόγους. Ο χρόνος έχει κάνει αυτό το στιγμιότυπο μιας περασμένης εποχής να μοιάζει πιο πλούσιο – τα τελευταία 18 χρόνια, τα φανταχτερά εμπορικά κέντρα όπως αυτό στο οποίο διαδραματίζεται το Dead Rising έχουν σε μεγάλο βαθμό εκλείψει, και η επανεπίσκεψη του Willamette Mall στο Dead Rising Deluxe Remaster με άφησε να νιώθω γλυκιά νοσταλγία για τα κολλώδη πλαστικά βασίλεια του εμπορίου της ανθρωπότητας.
Ο χρόνος έχει φερθεί πολύ καλά στην πολιτιστική ταυτότητα του Dead Rising, αλλά το Deluxe Remaster προσφέρει μια στρώση χρώματος και κάποια αναγκαία συντήρηση για περιοχές που δεν είχαν γεράσει τόσο καλά. Έχω παίξει τις πρώτες 23 ώρες του remaster και διασκεδάζω τουλάχιστον όσο και στο πρωτότυπο – αν όχι, τολμώ να πω, λίγο περισσότερο χάρη σε μερικές εξαιρετικές μηχανικές βελτιώσεις.
Η τελική αντίστροφη μέτρηση
(Πίστωση εικόνας: Capcom)Keep ’em Capcom-ing
(Πίστωση εικόνας: Capcom)
Το Dragon’s Dogma 2 και το remaster του Dead Rising αποδεικνύουν ότι η Capcom λατρεύει να περιορίζει τους παίκτες και εγώ είμαι ο άρρωστος που θέλει περισσότερα
Έχω παίξει τόσο πολύ το Dead Rising που, παρόλο που έχουν περάσει οκτώ χρόνια από την τελευταία φορά που το έπαιξα, θα μπορούσα να παίξω τα πρώτα λεπτά του Deluxe Remaster με κλειστά μάτια. Δεν το δοκίμασα αυτό, επειδή η οπτική ανανέωση του remaster είναι πανέμορφη – το Willamette μοιάζει εντελώς κατεστραμμένο καθώς πετάτε με ελικόπτερο, και μόλις προσγειωθείτε στο εμπορικό κέντρο στο οποίο θα περάσετε τις επόμενες τρεις ημέρες, υπάρχει άφθονο γυαλιστερό βινύλιο και αηδιαστικά ζόμπι για να χαζέψετε.
Ανταμείβεστε ενεργά για αυτό – ως δημοσιογράφος Frank West, η δουλειά σας είναι να καταγράφετε τα γεγονότα με την κάμερά σας, σώζοντας παράλληλα επιζώντες και ερευνώντας τι προκάλεσε το ξέσπασμα της επιδημίας. Αν και η προεπισκόπησή μου περιοριζόταν στο να παίζω μέχρι τις 10:59 π.μ. της 2ης ημέρας, έπιανα συνέχεια τον εαυτό μου να σταματά για να τραβήξω την τέλεια φωτογραφία, από ζόμπι που σπρώχνουν τρόλεϊ μέχρι ανθρώπους που παλεύουν για τη ζωή τους. Το σύστημα βαθμολόγησης για τη φωτογράφηση εξακολουθεί να είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό, και ο βελτιωμένος έλεγχος – τώρα μπορείτε να κινείστε ενώ σημαδεύετε, ευχαριστώ τα αστέρια – διευκολύνει το να πλησιάσετε τους απέθαντους χωρίς να γίνετε το δείπνο τους.
Ωστόσο, το αγαπημένο μου πράγμα στο Dead Rising ήταν πάντα το γεγονός ότι τα πάντα είναι χρονικά περιορισμένα. Αν χάσετε το παράθυρο για να σώσετε έναν επιζώντα, θα λάβετε μια ειδοποίηση που θα επιβεβαιώνει το θάνατό του. Μην εμφανιστείτε σε ένα σημαντικό στοιχείο για την έρευνά σας, και η κύρια αποστολή αποτυγχάνει. Είναι τόσο χαοτικό όσο ακούγεται, και όταν ο χρήσιμος επιστάτης Otis τηλεφωνεί με δύο αποστολές για να σώσετε επιζώντες στην υπαίθρια κεντρική πλατεία Al Fresca Plaza, αντιμετωπίζω το σύστημα στα καλύτερα και στα χειρότερα σημεία του.
Την ώρα που είμαι έτοιμος να γυρίσω και να αναλάβω και τις δύο αποστολές – πέντε λεπτά αφότου μου είπαν γι’ αυτές, αν μη τι άλλο – η μία από αυτές αποτυγχάνει επειδή ο επιζών που έπρεπε να σωθεί έχει σκοτωθεί εκτός οθόνης. Φτάνω εγκαίρως στη δεύτερη, αλλά όταν μπαίνω στο κατάστημα γυναικείων ρούχων που έχουν οχυρώσει, ένας από τους δύο μου επιτίθεται με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ, αναγκάζοντάς με να τον χτυπήσω μέχρι θανάτου με το μόνο πράγμα που έχω στα χέρια μου – το πόδι μιας κούκλας. Είναι το μόνο πόδι που έχω σε αυτή τη μάχη – μετά από έναν έλεγχο μετά τη δολοφονία, αποδεικνύεται ότι έπρεπε να τρέξω μακριά από τον καβγά μέχρι να υποχωρήσει, αλλά αυτό είναι τόσο αδόκιμο όσο ήταν και στο πρώτο παιχνίδι, οπότε μένω να συνοδεύω έναν μόνο τραυματισμένο επιζώντα πίσω στο δωμάτιο ασφαλείας.