Όλοι γνωρίζουμε ότι το Switch 2 βρίσκεται στον ορίζοντα. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία αυτή τη στιγμή, πέρα από το γεγονός ότι είναι γνωστό ότι η Nintendo ετοιμάζεται για το επόμενο μεγάλο πράγμα, όποιο κι αν είναι αυτό. Μέχρι πρόσφατα, το θεωρούσα αυτό κάτι σαν ενόχληση, με τον ίδιο τρόπο που θεωρούσα και την επικείμενη απομάκρυνση από το Nintendo 3DS μια για πάντα. Πρόσφατα, όμως, άλλαξα γνώμη για την ιδέα και όλα αυτά χάρη στο Emio – The Smiling Man, ένα sequel του Famicom Detective Club που χρειάστηκε δεκαετίες για να γίνει.
Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club πιθανότατα δεν είναι το είδος του παιχνιδιού που κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι θα πουλήσει το σύστημα, και σίγουρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για τον διάδοχο του Switch – όπως κι αν τελικά ονομαστεί – σε μεγάλο βαθμό λόγω του απλού γεγονότος ότι, ξέρετε, δεν έχει κυκλοφορήσει για αυτό. Μόλις κυκλοφόρησε για το αρχικό Nintendo Switch. Προσθέστε σε αυτό ότι είναι ένα αρκετά απλό visual novel/adventure game που διαδραματίζεται ξεκάθαρα στην Ιαπωνία δεκαετίες στο παρελθόν, προκειμένου να είναι σύγχρονο με τα προηγούμενα παιχνίδια Famicom Detective Club και, ας πούμε απλά ότι το Tears of the Kingdom δεν είναι.
Και κάτι ακόμα
(Πίστωση εικόνας: Nintendo)Το καλύτερο στην κατηγορία του
(Πίστωση εικόνας: Nintendo)
Αν και όχι τόσο σκοτεινά όσο ο Emio, ιδού τα καλύτερα παιχνίδια Switch που μπορείτε να παίξετε σήμερα.
Αυτό που είναι, όμως, είναι ένα σφιχτοδεμένο, καλογραμμένο θρίλερ μιας αστυνομικής ιστορίας που δεν βασίζεται ιδιαίτερα σε κάποια σημαντική οπτική πιστότητα, ενώ εξακολουθεί να περνάει καλά. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλειο, και αν αυτό ήταν μια κριτική θα είχα περισσότερα από αρκετά για να γκρινιάξω όταν πρόκειται για τις λεπτομέρειες, αλλά όπου Another Code: Recollection νωρίτερα φέτος έμοιαζε με μια ασυνήθιστη εξαίρεση, το Emio – The Smiling Man που κυκλοφορεί τώρα το κάνει να μοιάζει περισσότερο με μοτίβο από ποτέ.
Και δεδομένου ότι αυτό φαίνεται να είναι ένα μοτίβο που η Nintendo εγκαθιδρύει ακριβώς καθώς οδεύει προς την επόμενη κονσόλα της, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος. Όσο για το γιατί με ενθουσιάζει ένα βιντεοπαιχνίδι που ουσιαστικά μπορεί να χαρακτηριστεί στην καλύτερη περίπτωση ως “αρκετά καλό”, η σύντομη εκδοχή είναι ότι θα προτιμήσω ένα φιλόδοξο, ασυνήθιστο, πειραματικό βιντεοπαιχνίδι που δεν πιάνει ακριβώς τα ύψη στα οποία φτάνει, από ένα τεχνικά τέλειο παιχνίδι οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Η μεγάλη εκδοχή είναι λίγο πιο περίπλοκη.
Όλοι γνωρίζουμε ότι το Switch 2 βρίσκεται στον ορίζοντα. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν σημασία αυτή τη στιγμή, πέρα από το γεγονός ότι είναι γνωστό ότι η Nintendo ετοιμάζεται για το επόμενο μεγάλο πράγμα, όποιο κι αν είναι αυτό. Μέχρι πρόσφατα, το θεωρούσα αυτό κάτι σαν ενόχληση, με τον ίδιο τρόπο που θεωρούσα και την επικείμενη απομάκρυνση από το Nintendo 3DS μια για πάντα. Πρόσφατα, όμως, άλλαξα γνώμη για την ιδέα και όλα αυτά χάρη στο Emio – The Smiling Man, ένα sequel του Famicom Detective Club που χρειάστηκε δεκαετίες για να γίνει.
Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club πιθανότατα δεν είναι το είδος του παιχνιδιού που κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει ότι θα πουλήσει το σύστημα, και σίγουρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί για τον διάδοχο του Switch – όπως κι αν τελικά ονομαστεί – σε μεγάλο βαθμό λόγω του απλού γεγονότος ότι, ξέρετε, δεν έχει κυκλοφορήσει για αυτό. Μόλις κυκλοφόρησε για το αρχικό Nintendo Switch. Προσθέστε σε αυτό ότι είναι ένα αρκετά απλό visual novel/adventure game που διαδραματίζεται ξεκάθαρα στην Ιαπωνία δεκαετίες στο παρελθόν, προκειμένου να είναι σύγχρονο με τα προηγούμενα παιχνίδια Famicom Detective Club και, ας πούμε απλά ότι το Tears of the Kingdom δεν είναι.
Και κάτι ακόμα
(Πίστωση εικόνας: Nintendo)Το καλύτερο στην κατηγορία του
(Πίστωση εικόνας: Nintendo)
Αν και όχι τόσο σκοτεινά όσο ο Emio, ιδού τα καλύτερα παιχνίδια Switch που μπορείτε να παίξετε σήμερα.
Αυτό που είναι, όμως, είναι ένα σφιχτοδεμένο, καλογραμμένο θρίλερ μιας αστυνομικής ιστορίας που δεν βασίζεται ιδιαίτερα σε κάποια σημαντική οπτική πιστότητα, ενώ εξακολουθεί να περνάει καλά. Δεν είναι σε καμία περίπτωση τέλειο, και αν αυτό ήταν μια κριτική θα είχα περισσότερα από αρκετά για να γκρινιάξω όταν πρόκειται για τις λεπτομέρειες, αλλά όπου Another Code: Recollection νωρίτερα φέτος έμοιαζε με μια ασυνήθιστη εξαίρεση, το Emio – The Smiling Man που κυκλοφορεί τώρα το κάνει να μοιάζει περισσότερο με μοτίβο από ποτέ.
Και δεδομένου ότι αυτό φαίνεται να είναι ένα μοτίβο που η Nintendo εγκαθιδρύει ακριβώς καθώς οδεύει προς την επόμενη κονσόλα της, δεν θα μπορούσα να είμαι πιο ενθουσιασμένος. Όσο για το γιατί με ενθουσιάζει ένα βιντεοπαιχνίδι που ουσιαστικά μπορεί να χαρακτηριστεί στην καλύτερη περίπτωση ως “αρκετά καλό”, η σύντομη εκδοχή είναι ότι θα προτιμήσω ένα φιλόδοξο, ασυνήθιστο, πειραματικό βιντεοπαιχνίδι που δεν πιάνει ακριβώς τα ύψη στα οποία φτάνει, από ένα τεχνικά τέλειο παιχνίδι οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας. Η μεγάλη εκδοχή είναι λίγο πιο περίπλοκη.
Κάθε φορά που η Nintendo κυκλοφορεί μια νέα γενιά κονσολών, υπάρχει μια αρκετά σημαντική αλλαγή στην παραγωγή της. Συχνά, αυτό οφείλεται κατά τις τελευταίες κονσόλες σε μεγάλο βαθμό στις διαφορετικές μεθόδους ελέγχου τους. Το Wii είχε χειριστήρια κίνησης, το Wii U είχε το gamepad και το Nintendo Switch συνδύαζε όλα τα παραπάνω με την κινητικότητα του Nintendo 3DS. Το Switch 2, ή όπως αλλιώς θα το ονομάσει η Nintendo, είναι ένα μικρό ερωτηματικό ως προς το πώς θα ανεβάσει το επίπεδο.
Με την καλά τεκμηριωμένη προτίμησή μου για τις φορητές κονσόλες της Nintendo όλα αυτά τα χρόνια, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι το Switch έχει αντικαταστήσει σχεδόν κάθε άλλη κονσόλα παιχνιδιών στο νοικοκυριό μου και τα λίγα παιχνίδια που παίζω σε άλλες κονσόλες ή σε PC είναι συνήθως αποκλειστικά γι’ αυτά. Αν μου δοθεί η δυνατότητα επιλογής, θα παίξω ένα παιχνίδι στο Switch, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανταλλάξω κάποια πιστότητα στο παζάρι. Η φορητότητα είναι αδύνατο να ξεπεραστεί, και ακόμη και με ένα Steam Deck στο σπίτι, το Hori Split Pad Pro σημαίνει ότι το Switch παραμένει πολύ πιο άνετο στα χέρια μου.